Aneta Jadowska - Zwycięzca bierze wszystko

Autor: Aneta Jadowska

Tytuł: Zwycięzca bierze wszystko

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Liczba stron: 516

Okładka: miękka

Rok wydania: 2013

To już półmetek heksalogii o Dorze Wilk, nadnaturalnej policjantce, wiedźmie i jednym z największych kłopotów magicznej strony Torunia. Po walkach z niebezpiecznym magiem, po wyprawie do nadmorskiego Trójprzymierza i po pozbyciu się demonicy na usługach archanioła, tym razem przyszedł czas na zrobienie porządku w swoim wiedźmim życiu. Ale kto pomyślał, że będzie obyczajowo, ten w potężnym jest błędzie!

Zdecydowanie bardziej podobała mi się poprzednia koncepcja okładki. Widzę, że Fabryka Słów zmieniła pomysł na mniej rysunkowy, wydała pierwszy tom w nowej szacie graficznej, a kolejne konsekwentnie powielają schemat: rudowłosa dziewoja na tle, w którym przy dużej dozie dobrej woli można się dopatrzyć toruńskiej Starówki. Do mnie to nie przemawia, za dużo już na półkach w księgarniach książek z okładkami typu: ładna modelka na tle… I jeszcze to zdjęcie ze stocka. Rysunek był lepszy, ale teraz Fabryka zapewne pójdzie za ciosem i w przypadku pozostałych trzech tomów uraczy nas podobną szatą graficzną, więc pozostaje się przyzwyczajać. Nawiasem mówiąc, niebieskie tło nijak nie pasuje do koloru włosów modelki przedstawiającej Dorę Wilk.

Sytuacja wyjściowa w trzecim tomie heksalogii ma się następująco: Dora Wilk cudem umknęła spod topora (czy też raczej archanielskiego miecza), a że cuda to boska specjalność, dorobiła się efektu ubocznego – wraz z aniołem Joshuą i diabłem Mironem niechcący zawiązali triumwirat i wymieszali geny. Teraz Dora jest trochę czarownicą, trochę diablicą i trochę anielicą, a oprócz tego matką adopcyjną dwóch wampirów, przyjaciółką świeżo upieczonego szamana oraz wnuczką Królowej Wilków. Świat magiczny drży przed nią… albo raczej przed kolejnymi kłopotami, w które może wpakować cały system (a nawet dwa!). Na razie jednak Dora, Joshua i Miron przygotowują się do Bożego Narodzenia na wsi, z dala od miejskiego zgiełku, a przy okazji odkrywają świat dzieciństwa Dory. I – tak całkiem na marginesie – planują ucieczkę przed gniewem archanioła Rafaela.

Nie będę tu opisywać wszystkiego, co zdarzy się w trzecim tomie. Nie opiszę nawet połowy wydarzeń, bowiem Jadowska bombarduje nas nowymi zwrotami akcji praktycznie w każdym rozdziale. Zdradzę jedynie, że w „rodzinie” Dory pojawi się nowe pisklę – Nathaniel, brat jednocześnie Joshui i Mirona, odbity przez archanioły z podejrzanego politycznie ośrodka dla magicznych mieszańców. Główna bohaterka dowie się też więcej o życiu prywatnym Księcia Demonów, a także pozna asa wywiadu w systemie judeochrześcijańskim. Dorę czeka pojedynek z archaniołem Rafaelem, a jego wynik zdaje się znać jedynie Bóg, w którego policjantka wierzy równie mocno, co w swoją Boginię Wiedźmę.

O ile „Złodziej dusz” był po prostu przyjemną lekturą, a „Bogowie muszą być szaleni” rozkręcili się mniej więcej około dwusetnej strony, o tyle trzeci tom cyklu o Dorze Wilk wciąga w pierwszym rozdziale i trzyma w napięciu do ostatniego, sprawiając, że człowiek zapomina o tak prozaicznych rzeczach jak głód czy sen. Pięćset stron pochłania się jak krótkie opowiadanie i tylko jedna myśl pozostaje w głowie po lekturze: „przepraszam, kiedy wydacie czwarty tom?!”. Tak jak za fantastyką nie przepadam, a z polskiej fantastyki na dłuższą metę jestem w stanie zdzierżyć jedynie serię o Jakubie Wędrowyczu, tak świat wykreowany przez Anetę Jadowską zawładnął moimi myślami. Po pierwszym tomie spodziewałam się nadnaturalnego kryminału, po drugim – nadnaturalnej obyczajówki. Po trzecim spodziewam się już wszystkiego. Jadowska konsekwentnie kreuje świat, w którym znana nam rzeczywistość przenika się z magicznymi realiami, gdzie na wsi duszki fruwają między pasącymi się na polu krowami, a gdzieś tam u góry jest wejście do samych niebios.

Jeżeli jednak miałabym wskazać najmocniejszą stronę w tym kawałku dobrej prozy (dobrej? Znakomitej!), to nie jest to wprawnie nakreślony świat (Thorn/Toruń w „Złodzieju dusz”, Trójprzymierze/Trójmiasto w „Bogowie muszą być szaleni”, wioska babci Dory w „Zwycięzca bierze wszystko”) ani język (o którym pisałam już przy okazji recenzji pierwszego tomu), ale bohaterowie. Te postaci kupuję z całym dobrodziejstwem inwentarza: i nieśmiałego anioła Joshuę, który chciałby, ale się boi, i bezczelnego diabła Mirona, którego pokonuje siła miłości, i pyskatą Dorę o złotym sercu. Gdyby Aneta Jadowska publikowała na blogu, niejeden pewnie posądziłby ją o marysuizm, czyli stworzenie postaci idealnej, obładowanej niezwykłymi mocami i wybitną nawet w nadnaturalnym świecie. Nie sztuką jest stworzyć bohatera idealnie przeciętnego. Sztuką jest stworzyć bohatera, który będzie niezwykły (o niezwykłych ciekawiej się czyta, czyż nie?), i uczynić to w sposób wiarygodny. Dora Wilk nie dostaje supermocy na ładne oczy, a każda nowo odkryta gałąź w jej drzewie genealogicznym to jednocześnie błogosławieństwo i przekleństwo. Bohaterka nie zawsze radzi sobie z własnymi lękami i sama byłaby zdana na porażkę. Na szczęście mimo dość opryskliwego na pierwszy rzut oka charakteru potrafi sobie zjednywać ludzi i nieludzi. Dora nie jest niezwykła, bo autorce się tak zachciało. Jest niezwykła, bo zdaje sobie sprawę z własnych ograniczeń i nie udaje kogoś, kim nie jest. Ale byłoby krzywdzącym dla innych bohaterów, skupiać się tylko na czołowym triumwiracie. Mnie najbardziej urzekła kreacja Baala, dawnego bóstwa, księcia demonów, przed wzywaniem którego nawet Lucyfer ma opory. Baal ma słabość do Dory, ale znów – nie dlatego, że autorce się tak chciało, tylko ze względu na desperackie pragnienie bohaterki, by w każdym szukać dobrej cząstki. „Zło dobrem zwyciężaj” – takie motto można by umieścić na okładce powieści, bowiem Dora Wilk nie zwycięża przeciwników dzięki jakiejś niesamowitej sile czy technice uderzenia (chociaż w walce sprawdza się całkiem nieźle), lecz dzięki pomocy sojuszników. Tych zaś zyskuje sobie miłością. Jadowska pokazuje, że nawet w najgorszym demonie drzemie cząstka dobra, którą po prostu trzeba obudzić. W jej świecie nic nie jest czarno-białe. I może ta władająca Dorą miłość do wszystkiego raziłaby czytelnika, ale przecież panna Wilk odziedziczyła w genach magię płodności, czegóż więc innego się spodziewać?

Warto przeczytać. Warto zobaczyć, że magia i wiara wcale się nie wykluczają. Warto wzruszyć się nad losem Dory-niesuperbohaterki, zaśmiać się nad Baalem, który nie lubi swoich skarpetek i zadumać się nad zakończeniem. Jeżeli mogę zgłosić jedną pretensję, to tylko taką: dlaczego to się tak szybko czyta?!

Zmieniam zdanie. Nie czytajcie. Zaczekajcie, aż ukażą się wszystkie tomy i pochłońcie je jednym tchem. Oszczędzicie sobie nerwowego obgryzania paznokci w oczekiwaniu na dalszy przygody anielsko-diabelsko-wiedźmińskiego tercetu (czy może już kwartetu?).

Ocena: 10/10

Recenzja pierwotnie ukazała się na świętej pamięci "Konturach" w czasie, gdy owe były już podłączone do respiratora. Pomyślałam, że jak otwierać bloga, to kopniakiem z półobrotu.